Neden yiyoruz?
Vücudumuzun normal fonksiyon gösterebilmek adına ihtiyaç duyduğu enerjiyi ona sağlayabilmek için. Peki, tamam. Ama yalnızca ve tamamen biyolojik bir ihtiyaç mı beslenmek? Yoksa, ihtiyaçlar hiyerarşisinin temelinde yer alan bu eylem bambaşka anlamlar ve duygular barındırabilir mi?

Cevap şüphesiz: Evet!

Yemek; kültürdür, gelenektir, tarihtir, yaratıcılıktır, eğlencedir, aşktır ve ilişkilerdir. Yemek; kutlamak, keyif almak, rahatlık hissine ulaşmak, sevdiklerimizle bir anı oluşturmak ve çok daha fazlasıdır. Yemek, tam da bu yüzden, duygusaldır.

Duygusal yeme, genellikle düzeltilmesi gereken bir alışkanlık olarak anılır; ancak bunun tamamen bir sorun olmadığını duymak sizi şaşırtabilir. Mutluluk, tatmin, heyecan kadar; kaygı, yalnızlık, can sıkıntısı ve öfke gibi duygular da her insanın hayatı boyunca deneyimlediği duygulardır. Her birinin kendi tetikleyicisi ve yatıştırıcısı vardır. Yeme eylemi kısa vadede; rahatlık sunabilir, dikkatinizi dağıtabilir ve yatıştırabilir. Ancak deneyimlediğiz duyguların hiçbirinin tam karşılığı olamaz. Bunun nedeni; yaşadıklarımızla başa çıkmak için çeşitli ve çok yönlü yaklaşımlara ihtiyaç duyan, karmaşık duygulara sahip karmaşık varlıklar olmamızdır. Yiyeceklerin yara bandı işlevi görmediği durumda; duygu ve deneyimlere yer açmanın yol açtığı rahatlama, hissettiklerinizin ortak insanlık hissiyatı olduğuna dair güven ve kendinize şefkatli bir bakım göstermenin tatmini hayatınıza dahil olur.

Sevdiklerinizle etrafında toplanılacak bir sofranın ve lezzetli yiyeceklerin sunduğu konfor hissinin bizi “o yerden” çıkarabildiği anlara ihtiyaç duyduğumuz; ya da bu anların hissiyatını geri getiren bir yiyecek ile kendimizi beslediğimiz günler elbette var. Bu açlığın farkında olmak ve onu onurlandırmak için başvurabileceğiniz seçenekler arasından yemek yemeyi tercih etmek, oldukça normal.

Yemek heyecanla beklendi mi? Evet.
Keyif verdi mi? EVET.
Durum buysa ve işe yaradıysa, işini yapmıştır!